წინა პუბლიკაციებში ჩვენ   უკვე ვისაუბრეთ  ადამიანის ბუნებისა და ხასიათის  რიგი თვისებებისა და ნეგატიური გამოვლინებების თაობაზე. მაგრამ გამოცდილება გვიჩვენებს, რომ, უმეტეს შემთხვევაში, ისინი უეცრად, ცალ-ცალკე და მოკლე ხნით კი არ "შემოირბენენ” ხოლმე  ჩვენს ცხოვრებაში, არამედ  დაწყვილებულად ან  ერთიან ჯაჭვში გადაბმულები შემოიპარებიან მალულად და სამუდამოდ მკვიდრდებიან  ადამიანის სულში.

წინა პუბლიკაციაში ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ სიცრუის თაობაზე. თვალთმაქცობაც ასევე სიცრუე და ანგარებითი  მატყუარობაა. პირფერობის მეშვეობით ის ემსახურება გამორჩენისა ან მოგების მიღებას. ყოველდღიურ რეალობაში წარმოადგენს სიყალბეს, რომელიც გადახლართულია მოჩვენებით და არაგულწრფელ, ყალბ გულწრფელობასა და წრუ კეთილგანწყობასთან. მას გააჩნია მრავალი და განსახვავებული გამოვლინებები. ამის გამო თვალთმაქცობის ამოცნობა და „ამოკითხვა“შესაძლებელია მის მრავალფეროვან "სახეობაში". სიტყვა თვალთმაქცობის განმარტებისას ლექსიკონებიც კი იყენებენ  არაერთ სინონიმს. მაგრამ ყველა განმარტება და სინონიმი ნეგატიურად, უარყოფითად საპირისპიროა ადამიანის ისეთ მშვენიერ თვისებასთან, როგორიცაა გულწრფელობა.

ალბათ არავისთვის არ წარმოადგენს დიდ საიდუმლოს ის, რომ სიცრუე  და ფეიკი (fake)  საკმაო  ხანია იქცნენ  ჩვეულ კომუნიკატიურ მოვლენად   და ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად და, რომ შეაღწიეს ჩვენი ყოფისა და საქმიანობის ყველა ფორასა, თუ სვრეტში.

დავიწყოთ განმარტებით - რა არის სიხარბე, რაში და როგორ ვლინდება იგი?  

ზოგი ლექსიკონი სიხარბეს განმარტავს, ხოლო Translate თარგმნის -როგორც გაუმაძღრობა/სიძუნწეს. თუმცა მათ განსაზღვრებაში არის გარკვეული სხვაობა.

აქტიურად თუ ურთიერთობ ადამიანებთან, უსმენ ქუჩაში, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, სხვადასხვა ტელე-შოუში, ეცნობი მათ პოსტებს სოციალურ ქსელებში, უნებლიედ მიდიხარ დასკვნამდე, რომ მათი ცხოვრებისეული პოზიცია, გამოხატული კონკრეტულ ქმედებებსა და ქცევებში, ნათლად ასახავს ადამიანის ბუნების რეალურ, დაუფარავ არსს.   ამის შედეგად   გიყალიბდება უარყოფითი აზრი,   რომ   მარადიული ღირებულებების თვალსაზრისით   ჩვენი სოციუმის ნაწილს დაუგროვდა უკიდურესად ნეგატიური ზნეობრივ - მორალური და ეთიკური ხასიათის პრობლემები.

ესეს მიზანს წარმოადგენს,     კულტურული ტრავმის, კერძოდ კი ომის ტრავმის გამოვლინებების განხილვა 1992-93 წლების აფხაზეთის ომის შედეგად დევნილ ადამიანებში, რომელსაც დევნილთა კონკრეტული ისტორიების საფუძველზე შევეცდები. კერძოდ, ამ ადამიანების ნაამბობიდან გამომდინარე, რომელსაც გავეცანი სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთებსა და ინტერნეტ-გვერდებზე   ვეცდები გამოვკვეთო ის ტრავმული ნიშნები, რომელთაც თავი იჩენს მათ ცნობიერებაში მსგავსი ტრაგიკული მოვლენის გადატანის შემდეგ. როგორ და რამდენად ღრმად აღიბეჭდა აფხაზეთის ომის „საშინელებანი“  მათ ცნობიერებში და რა სახით გამოვლინდა ის.   რას გრძნობენ, რას განიცდიან აფხაზეთის გახსენებისას, რა ასოციაციას იწვევს აფხაზეთი მათში და ა.შ. ყველა ამ კითხვაზე ვეცდები ამომწურავი და არგუმენტირებული პასუხი გავცე. თუმცა, მანამდე ზოგად თეორიულ მიმოხილვას გავაკეთებ და პირველ რიგში, განვმარტავ რამდენიმე ტერმინს საკითხის უფრო უკეთ გაგებისათვის.

მოტივაცია შეუცნობადია: იგი ჩნდება ყველაზე მოულოდნელ შემთხვევებში, მაგრამ არ გვახლავს ისეთ სიტუაციებში, სადაც უნდა იყოს.

სოციალური   კონსტრუქტივიზმი   ძირითადად   ფოკუსირდება   ადამიანის   შემეცნება–აღქმაზე   და   მის   ადგილზე   მსოფლიო   საქმიანობაში.  

"მე არ გავურბივარ ადამიანებთან სიახლოვეს: პირიქით, სწორედ ოდინდელი სიშორე  გადებული ადამიანებს შორის მიბიძგებს სიმარტოვისკენ"- ასეთი მოსაზრება  გამოთქვა ფრიდრიხ ნიცშემ. სწორედ ამ ფაქტორის გამო  ხომ არ არის თანამედროვე სამყაროში ამდენი მარტოხელა ადამიანი - გოგონა თუ ახალგაზრდა ქალბატონი? ხშირ შემთხვევაში კარტის სახლივით რატომ ინგრევა ურთიერთობა ახალ გაცნობილ ყმაწვილთან თუ მამაკაცთან? ან ქალის მიმზიდველი  გარეგნობისა და გონიერების მიუხედავად ესოდენ სწრაფად რატომ ქრება ხოლმე მის მიმართ ინტერესი?  სად მოვძებნოთ ამ კითხვებზე პასუხი? მხოლოდ ნიცშეს გამონათქვამში?

ფრანგმა ფილოსოფოსმა და დრამატურგმა ჟან-პოლ სარტრმა თავისებურად განმარტა პრობლემის არსი. მისი აზრით: „სიმატროვეში ყოფნის დროს  მარტოხელად თუ გრძნობ თავს - ეს იმის ნიშანია, რომ ცუდ საზოგადოებაში იმყოფები", ანუ სარტრის აზრით სიმარტოვის მიზეზს პირველ რიგში საკუთარ თავში უნდა ვეძებდეთ.

ადამიანთა დახმარება არა მხოლოდ პროფესიონალი სოციალური მუშაკების სფეროა. ოჯახს, მეგობრებს, მეზობლებს, დაინტერესებულ პირებს ან უცნობებს შეიძლება აღმოაჩნდეთ უნარი, დაეხმარონ პიროვნებას, რომელსაც ეს დახმარება სჭირდება.