აქტიურად თუ ურთიერთობ ადამიანებთან, უსმენ ქუჩაში, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, სხვადასხვა ტელე-შოუში, ეცნობი მათ პოსტებს სოციალურ ქსელებში, უნებლიედ მიდიხარ დასკვნამდე, რომ მათი ცხოვრებისეული პოზიცია, გამოხატული კონკრეტულ ქმედებებსა და ქცევებში, ნათლად ასახავს ადამიანის ბუნების რეალურ, დაუფარავ არსს.   ამის შედეგად   გიყალიბდება უარყოფითი აზრი,   რომ   მარადიული ღირებულებების თვალსაზრისით   ჩვენი სოციუმის ნაწილს დაუგროვდა უკიდურესად ნეგატიური ზნეობრივ - მორალური და ეთიკური ხასიათის პრობლემები.

ადამიანის ბუნება საოცრად იდუმალი, ამოუცნობი და მისტიკურია. ძნელია პიროვნების სულის მთელი სირთულე მოიხელთო, ადამიანის შინაგან სამყაროში მოქმედი სხვადასხვაგვარი, წინააღმდეგობრივი ძალების ურთიერთკავშირს და ცვალებადობას ჩასწვდე. ანდა მშვიდად უყურო იმ ფაქტს თუ როგორ გადადის ჭეშმარიტი გზიდან და თან და თან ემსგავსება ადამსა და ევას ,რაც იმას ნიშნავს, რომ დაკარგოს ღვთის ბოძებული სისრულე და არა მხოლოდ დამდაბლდეს, არამედ ცოდვის მიერ ძლეული დამხობილი იქნეს.

ამ სტატიაში განვიხილავ შემდეგს:  რა როლი ენიჭება რელიგიას კულტურული ინტეგრაციის პროცესში? რა გავლენას ახდენს იგი ამა თუ იმ საზოგადოებაში მყოფ ადამიანთა ცხოვრების წესზე, საზოგადოებრივ ცხოვრებაზე, მათ ყოფაზე, შრომაზე, ოჯახურ ურთიერთობებზე, კვებისა და ვაჭრობის თავისებურებებზე, ტრადიციებზე, წეს-ჩვეულებებზე და კულტურის სხვა ასპექტებზე?  ყოველივე ამის ახსნას, ერთ კონკრეტულ რელიგიაზე, ისლამზე დაყდნობით შევეცდები.

სამწუხაროა, მაგრამ ობიექტური რეალობაა ის, რომ ადამიანთა წინაშე ხშირად დგება საკითხი არა როგორც “მეცნიერება და სარწმუნოება” სახით, სადაც შესაძლებელი იქნებოდა თითოეულ მათგანზე მსჯელობა მათი მიმართულებების შესაბამისად, არამედ განხილვის საგანია თემა “მეცნიერება თუ რელიგია?” – რაც გვაყენებს დილემის წინაშე, გვაიძულებს ავირჩიოთ ერთ -ერთი მათგანი.