შეგირდობა - სახელობო (პროფესიული) სწავლების უძველესი და მთელ რიგ ქვეყნებსა და დარგებში დღემდე წარმატებულად მოქმედი ინსტიტუტია. კაცობრიობის ისტორიის განმავლობაში ის მიიჩნევოდა ხელობის დაუფლების ერთ-ერთ და ყველაზე შედეგიან მეთოდად.   ორგანიზებული ფორმით   შეგირდობა XX საუკუნემდე მასიურად გამოიყენებოდა მთელ ცივილიზებულ სამყაროში.

აბსტრაქტი

წინამდებარე რეფლექსიაში განხილულია ზოგადსაგანმანათლებლო დაწესებულებებში რესურსების განაწილებისა ფორმები როგორც საქართველოში არსებული ვაუჩერული სისტემის, მისი დადებითი და უარყოფითი მახასიათებლები  და მათი გავლენა ზოგადი განათლების ინსტიტუტების მიღწევებზე, ისე საზღვარგარეთ არსებულ ზოგადი განათლების დაფინანსების სახეები.

ქვეყნის საკანონმდებლო და აღმასრულებელი ხელისუფლების პოლიტიკა პროფესიული განათლების  მიმართ, როგორც გვიჩვენებს ანალიზი, წლების განმავლობაში არ ატარებდა სისტემურ, კონსტრუქციულ და თანმიმდევრულ ხასიათს. ის არ ეყრდნობოდა ანალიტიკურ მიდგომებს და ვერ შეიძინა ქვეყნის მიმდინარე ეტაპისთვის და მით უფრო სტრატეგიული სოციალურ-ეკონომიკური მიზნების  განხორციელებისთვის საჭირო ხასიათი. ამის შედეგად პროფესიული განათლების სისტემა ადეკვატურად ვერ პასუხობდა კონკრეტული ეტაპის და მომავალ სოციალურ - ეკონომიკურ გამოწვევებს.

ანუ ერთი „რიგითი“ მოქალაქის მოსაზრება განათლების რეფორმის რეალური და არა მოჩვენებითი  შედეგების თაობაზე?  

ცნებამ - რიგითი მოქალაქე  ბოლო დროს თვისობრივი ცვლილება განიცადა. ამის გამო არ  გაგიკვირდეთ სიტყვა რიგითი  ბრჭყალებით რომ გამოვკვეთე, ვინაიდან  ყოველ დღე, ყოველ ნაბიჯზე რეალურად ვხედავთ, რომ საზოგადოების უმეტესობამ ამ ქვეყნის სრულფასოვან და უფლებამოსილ მოქალაქეთ აღიქვა  თავი, ხოლო ეგრეთ წოდებული - რიგითები  საზოგადოების მცირე ნაწილში თუ დარჩნენ.

ვფიქრობთ, რომ უკვე ყველასთვის ცნობილია გამოცდების ეროვნული ცენტრის დირექტორის, ქალბატონი მაია მიმინოშვილის თანამდებობიდან გათავისუფლების შესახებ. მედიის ნაწილმაც ჩვეული წესით უმალვე ატეხა აჟიოტაჟი ამ ფაქტის გარშემო. ქალბატონი მაიას მიმართ პიროვნულად არაფერი საწინააღმდეგო არ გაგვაჩნია - არც მომხრე და არც მოწინააღმდეგენი ვართ. მაგრამ არ მიგვაჩნია, რომ მისი გათავისუფლება ან ქალბატონი ხატია დეკანოიძის დანიშვნა წყვეტს საქართველოში განათლების ბედსა და მომავალს?  

2010 წლის სექტემბრიდან  დაიწყო სკოლების ბრენდირება, რომელიც საჯარო სკოლებისთვის   სავალდებულო, ხოლო კერძო სკოლებისთვის  ნებაყოფლობითი  იქნება.

ბრენდირება  ნიშნავს სკოლების შეფასებას ათ ვარსკვალვიანი სისტემით სხვადასხვა კრიტერიუმებით. მაგალითად: ინსტიტუციური მონაცემები, სწავლა/სწავლება, მასწავლებელთა კვალიფიკაცია, პროგრამებში /პრექტებში მონაწილეობა, აკრედიტაცია.