ოდესმე გაგჩენიათ სურვილი მიგეტოვებინათ ოჯახი, სამუშაო, სწავლა და გამგზავრებულიყავით ნებისმიერ ადგილას, ისე რომ არ გეფიქრათ თქვენი ქცევის შედეგებზე?    dromos  ბერძნული სიტყვაა და ნიშნავს სირბილს,  mania-ც ბერძნული სიტყვაა და ნიშნავს სიგიჟეს. ერთად კი,  მოცემული სიტყვები     იმ მდგომარეობის სახელწოდებას ქმნის, როცა ადამიანი   უმიზნო ხეტიალისა   და მოგზაურობისადმი დაუძლეველ,   აკვიატებულ  ლტოლვას განიცდის.

სახლიდან გაქცევის სურვილი  ბავშვებს  უჩნდებათ    ხშირად, განსაკუთრებით კი, კონფლიქტური სიტუაციის დროს.  გაქცევა ოჯახში არსებულ დაძაბულ ატმოსფეროზე    პროტესტის გამომხატველ რეაქციას წარმოადგენს. თანდათანობით რეაგირების მოცემული ფორმა სტერეოტიპული ხდება, რომელიც შემდეგ   დაუძლეველი ლტოლვის სინდრომში გადაიზრდება. დრომომანიას ბავშვობის ასაკში ემოციური სფეროსა და ტემპერამენტის ცვლილებებით ხსნიან.  თუმცა, არც თუ ისე იშვიათად, ასეთი მდგომარეობა   ზოგიერთი ფსიქიკური დაავადების დროსაც აღმოცენდება. ფსიქოლოგები მიიჩნევენ, რომ დრომომანიის მიზეზი თავის ტვინის დაზიანება შეიძლება იყოს. ის არ აღმოცენდება, როგორც დამოუკიდებელი ფსიქიკური დაავადება და ხშირ შემთხვევაში გვხვდება ეპილეფსიის, შიზოფრენიის, ისტერიის ან სხვა აშლილობების დროს.

როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ბავშვებთან გამოხატული ფსიქიკური აშლილობის არ ქონის შემთხვევაშიც ვაწყდებით   ისეთ უცნაურ ქცევას,   როგორიცაა სახლიდან გაქცევა. ასეთი ქცევის მოტივად ხშირად სენსორულ შიმშილს ასახელებენ. ანუ ბავშვი განიცდის ახალი და მკაფიო  ემოციების და შთაბეჭდილებების ნაკლებობას.   ყოველდღიურობის ერთფეროვნებისგან თავდასაცავად კი ისინი „შორეული  ქვეყნებისაკენ“ მიემართებიან. ჩვეულებრივ, ასეთი ადგილების შესახებ   ინფომაციას      სათავგადასავლო ლიტერატურიდან ან ფილმებიდან იღებენ.   ბავშვებისთვის მიმზიდველია  მაწანწალა თანატოლების ქცევა, რომელთა შესახებ წიგნებშია აღწერილი.

დრომომანიისკენ  ასევე მიდრეკილნი არიან კარგად განვითარებული ფანტაზიის მქონე ბავშვებიც, რომლებიც არ არიან წინააღმდეგნი მონაწილეობა მიიღონ რაიმე ავანტიურაში. ზოგჯერ ისინი იმდენად ეფლობიან საკუთარ ფანტაზიებში, რომ კარგავენ საზღვარს რეალობასა და თამაშს შორის.   აქვე უნდა აღვნიშნოთ, რომ ასეთ  გაქცევას არ დაჰკრავს რაიმე  რომანტიული ელფერი,   ჩვეულებრივ, მიზეზი უფრო მარტივია - ეს არის ახალი შთაბეჭდილებების ძიება და ასევე, არც თუ ისე იშვიათად , - სკოლისგან თავის დაღწევის საშუალება. განსაკუთრებით კი, მაშინ, როცა ბავშვს  უყენებენ მაღალ მოთხოვნებს,      ისწავლოს კარგად და დაემორჩილოს მკაცრ   დისციპლინას.

ხშირად ხეტიალის სიმპტომი ამნეზიასთან შეჭიდულად ვლინდება და ამ პროცესში ადამიანები ახალ იდენტობებს ირგებენ. ამ მდგომარეობას მეორენაირად დისოციაციური ფუგის სახელწოდებით მოიხსენიებენ, რომელიც ხშირად აღიწერება, როგორც „გიჟი მოგზაურების“ დაავადება.

აი, როგორ აღწერს ერთ-ერთი მათგანი საკუთარ მდგომარეობას: „ყოველთვის   დაუკებელი სურვილი მაქვს ვნახო, თუ რა არის ყოველი გორაკის ან     მოსახვევის შემდეგ. თავში გამუდმებით მიბზუის აზრი, აღმოვჩნდე იმ ადგილას, სადაც მანამდე არ ვყოფილვარ და სადაც ახლის ძიების დაუსრულებელი შესაძლებლობა მექნება.“

„ეს შემოდგომა და ეს მინდორი, მიხმობს უმიზნო ხეტიალისთვის“,-   წერს ტერენტი და საკუთარ ცხოვრებასაც „უმიზნო ხეტიალს“ უწოდებს.    და მართლაც,  „გარიჟრაჟიდან შეღამებამდე დახეტიალობდა ტერენტი თბილისის უბნებში: სასაფლაოზე, პარკებში, სანაპიროზე. საწერი დასტით ჯიბეში და ჰქმნიდა ლექსებს.“   ანუ არც თუ ისე „უმიზნოა“ მისი ხეტიალი, როგორც იმ ადამიანების სახლიდან გაქცევა, რომლებიც „ახალი თავგადასავლების“ ძიების მოტივით   მზად არიან   „უმიზნოდ იხეტიალონ“.