წინა პუბლიკაციებში ჩვენ   უკვე ვისაუბრეთ  ადამიანის ბუნებისა და ხასიათის  რიგი თვისებებისა და ნეგატიური გამოვლინებების თაობაზე. მაგრამ გამოცდილება გვიჩვენებს, რომ, უმეტეს შემთხვევაში, ისინი უეცრად, ცალ-ცალკე და მოკლე ხნით კი არ "შემოირბენენ” ხოლმე  ჩვენს ცხოვრებაში, არამედ  დაწყვილებულად ან  ერთიან ჯაჭვში გადაბმულები შემოიპარებიან მალულად და სამუდამოდ მკვიდრდებიან  ადამიანის სულში.

წინა პუბლიკაციაში ჩვენ უკვე ვისაუბრეთ სიცრუის თაობაზე. თვალთმაქცობაც ასევე სიცრუე და ანგარებითი  მატყუარობაა. პირფერობის მეშვეობით ის ემსახურება გამორჩენისა ან მოგების მიღებას. ყოველდღიურ რეალობაში წარმოადგენს სიყალბეს, რომელიც გადახლართულია მოჩვენებით და არაგულწრფელ, ყალბ გულწრფელობასა და წრუ კეთილგანწყობასთან. მას გააჩნია მრავალი და განსახვავებული გამოვლინებები. ამის გამო თვალთმაქცობის ამოცნობა და „ამოკითხვა“შესაძლებელია მის მრავალფეროვან "სახეობაში". სიტყვა თვალთმაქცობის განმარტებისას ლექსიკონებიც კი იყენებენ  არაერთ სინონიმს. მაგრამ ყველა განმარტება და სინონიმი ნეგატიურად, უარყოფითად საპირისპიროა ადამიანის ისეთ მშვენიერ თვისებასთან, როგორიცაა გულწრფელობა.

ალბათ არავისთვის არ წარმოადგენს დიდ საიდუმლოს ის, რომ სიცრუე  და ფეიკი (fake)  საკმაო  ხანია იქცნენ  ჩვეულ კომუნიკატიურ მოვლენად   და ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად და, რომ შეაღწიეს ჩვენი ყოფისა და საქმიანობის ყველა ფორასა, თუ სვრეტში.

დავიწყოთ განმარტებით - რა არის სიხარბე, რაში და როგორ ვლინდება იგი?  

ზოგი ლექსიკონი სიხარბეს განმარტავს, ხოლო Translate თარგმნის -როგორც გაუმაძღრობა/სიძუნწეს. თუმცა მათ განსაზღვრებაში არის გარკვეული სხვაობა.

აქტიურად თუ ურთიერთობ ადამიანებთან, უსმენ ქუჩაში, საზოგადოებრივ ტრანსპორტში, სხვადასხვა ტელე-შოუში, ეცნობი მათ პოსტებს სოციალურ ქსელებში, უნებლიედ მიდიხარ დასკვნამდე, რომ მათი ცხოვრებისეული პოზიცია, გამოხატული კონკრეტულ ქმედებებსა და ქცევებში, ნათლად ასახავს ადამიანის ბუნების რეალურ, დაუფარავ არსს.   ამის შედეგად   გიყალიბდება უარყოფითი აზრი,   რომ   მარადიული ღირებულებების თვალსაზრისით   ჩვენი სოციუმის ნაწილს დაუგროვდა უკიდურესად ნეგატიური ზნეობრივ - მორალური და ეთიკური ხასიათის პრობლემები.

თვითობის ორი ასპექტი პირველად უილიამ ჯემსმა განასხვავა ერთმანეთისაგან. საკუთარი პიროვნება, ერთის მხრივ, შეგვიძლია განვიხილოთ, როგორც 1. სუბიექტი (I) და, მეორეს მხრივ, როგორც 2. ობიექტი (Me). ჯემსის მიხედვით, მე-სუბიექტი არის აქტიური, მოქმედი, ცნობიერი, საკუთარი ქცევის წარმმართავი, სწორედ მისი ერთ-ერთი მახასიათებელი არის ჩვენი მუდმივობის განცდა. ხოლო მე-ობიექტი არის მე-ს შემმეცნებელი ობიექტი. როგორც ვხედავთ, თვითობა თავის თავში ერთდროულად აერთიანებს როგორც სუბიექტს, ისე ობიექტს

მოტივაცია შეუცნობადია: იგი ჩნდება ყველაზე მოულოდნელ შემთხვევებში, მაგრამ არ გვახლავს ისეთ სიტუაციებში, სადაც უნდა იყოს.

კვებით აშლილობებს განმარტავენ, როგორც კვების პატერნების დარღვევას, რომელსაც, განაპირობებს პიროვნების დამოკიდებულება საკუთარი სხეულის წონისა და ფორნის მიმართ .სამედიცინო სახელმძღვანელოში კვებითი  აშლილობა მოხსენიებულია, ნერვული ანორექსიისა და ნერვული ბულიმიის სახელით.    

ტერმინი „ბულიმია“ , ასახავს უკონტროლო, გადაჭარბებული ჭამის ეპიზოდებს. ბულიმიის სიმპტომი ჩნდება ნერვული ანორექსიის ზოგიერთ შემთხვევაში.  ბულიმიის დროს აღინიშნება პათოლოგიურად მომატებული შიმშილის გრძნობა. მას თან ახლავს სიმაძღრის განცდის დაქვეითება, რასაც შედეგად საკვების დიდი რაოდენობით მიღება მოჰყვება.  

 ჯერ კიდევ უძველეს ცივილიზაციებში   მიაჩნდათ რომ სტრესი, ტრამვები და ტანჯვა პოზიტიურ ცვლილებებს იწვევდნენ ადამიანებში. ებრაულ, ბერძნულ, ქრისტიანულ, ჰინდუისტურ, ბუდისტურ და ისლამურ მწერლობებში   ინახება იდეები ტანჯვის პოტენციურად ტრანსფორმატულ შესაძლებლობებზე.