რა არის ქორწინება? - ბედნიერება თუ დაბრკოლებებით აღსავსე ცხოვრების გზა; სიყვარული თუ ტკივილი; შენარჩუნებული თბილი ურთიერთობა თუ რუტინისაგან გაყინული ურთიერთდამოკიდებულება; სასიამოვნო მეგობრობა თუ მომაბეზრებელი სიახლოვე; დამთმობლობა თუ დაუძლეველი სიამაყე; მშვიდი გარემოება თუ იძულები-თი შეგუება... არაერთი მსგავსი კითხვა შეიძლება გაგვიჩნდეს, როცა მსჯელობა ქორწინე-ბის შესახებ მიმდინარეობს.

      ზოგისათვის ქორწინება ცხოვრებისეული მოვალეობაა, ან კიდევ, მარტო დარჩენის ში-შის კონპესირება. მაგრამ, საბედნიეროდ, არსებობენ ისეთებიც, რომელნიც ქორწინებაში ხედავენ ბევრად მეტს, ვიდრე სხვებისათვის გამართული დემონსტრაციაა ან, უარეს შემ-თხვევაში, მხოლოდ ბიოლოგიური მოთხოვნილების დაკმაყოფილების ლეგიტიმური საშუალება. როცა ურთიერთობა ორ ინდივიდს შორის ამაზე მეტად არ ღრმავდება, პი-როვნება რჩება დაუკმაყოფილებელი და მარტო. ამის საწინააღმდეგოდ, ოჯახის შექმნი-სას თანაცხოვრების საკუთარი სტილის გამომუშავება საფუძველია ერთობისათვის, რო-მელიც მომდევნო წლებში შეიძლება სულიერ ჰარმონიაში გადაიზარდოს. აქვე მოიაზრე-ბა, მეუღლეთა ერთობლივი ურთიერთქმედებით, მომავალი თაობისათვის გარემოს, ოჯახური ატმოსფეროს შექმნა, ოჯახის კულტურის ფორმირება. ინდივიდუალუ დონე-ზე კი, იმ უნიკალურობისა და თანასწორუფლებიანობის გაცნობიერება, რაც მიუხედა-ვად სულიერი თუ მორალური განვითარების დონის სხვადასხვაობისა, ყველა ადამიან-ზე ვრცლდება. ქორწინების ფარგლებში კი მნიშვნელოვანია კაცისა და ქალის თანასწო-რუფლებიანობის საკითხი- ორ სქესს შორის ბიოლოგიური განსხვავებისდა მიუხედავად (ბიოლოგიურად ქალი და კაცი ურთიერთშემავსებელნი არიან, მათ ერთმანეთი სჭირდე-ბათ რეპროდუქციისთვის, ცხოვრების უმთავრესი მიზნის- სახეობის განუწყვეტელი არ-სებობის უზრუნველსაყოფად ), ისინი სულიერად, „მე“-ს დონეზე თანასწორნი არიან- ორივენი ადამიანები არიან, ორივეს გააჩნია ინდივიდუალობა.

      ხშირად, ქორწინების კრიზისში დიდ როლს თამაშობს ის, რომ ადამიანს არ სურს შეიცნოს საკუთარი უარყოფითი მხარე, ხოლო მეუღლის ნაკლოვანებებს ცხადად აღიქ-ვამს. არ უნდა გავიგოთ, რომ რომელიმე მეუღლე, რომელსაც ასეთი ხედვა აქვს შემუშა-ვებული, ‘ცუდი’ ადამიანია- ცალკ-ცალკე ორივე მათგანი დადებით, მშვენიერ ცხოვრე-ბისეულ პერსონაჟად გვევლინება. მაგრამ, თუნდაც, მრავალი წლის ერთად ცხოვრებისდა მიუხედავად, მათ ვერ აღმოუჩენიათ ერთმანეთის ინდივიდუალობა, რაც გადაფარულია პარტნიორში ‘შავ-ბნელი’ მახასიათებლის წინ წამოწევით, ერთმანეთის სიხარულისა და სევდის გაუზიარებლობით. საყვედურებით მოცული განწყობების გაძლიერებამ კი უკან ჩამოიტოვა ის დიდი სიხარულის გრძნობა, რომელიც მომდინა-რეობს ურთირთნდობის გაცნობიერებიდან. ურთიერთგაცნობიერების საფუძველი კი თვითგაცნობიერების, შინაგანი სიმწიფისაკენ სწრაფვაშია საძიებელი.-   თუ ადამიანის ცხოვრება სხვებისათვის საკუთარი შეცდომების მიზეზების გადაბრალებით შემოიფარ-გლება, რაც საკუთარი თავის ისეთად მიღების შეუძლებლობაზე მიუთითებს, როგორიც ის რეალურად არის, მაშინ ადამიანს არ შეუძლია ნამდვილი თვითშემეცნება, ეს კი დიდ წვლილს შეიტანს მეუღლეთა შორის ურთიერთვერგაგებაში, რადგან ადამიანს თუ არ შეუძლია საკუთარი თავის მიღება როგორც საკუთარი უპირატესობებით, ასევე ნაკლო-ვანებებით, მითუმეტეს, ვერ შეძლებს მეორე ადამიანის- მეუღლის მიღებას.

      ზოგიერთმა ჩვენგანმა, შესაძლოა, მეუღლეთა შორის დაძაბულობის ასახსნელად, დაა-სახელოს სხვადასხვა მიზეზი. მაგალითად, ისეთი, როგორიცაა დიდი ასაკობრივი გან-სხვავება მეუღლეთა შორის, ან/და ურთიერთგანსხვავებული რელიგია ან იდეოლოგია, მაგრამ არცერთი მათგანი არ არის ამ შემთხვევაში გადამწყვეტი, რადგან ტოლერანტო-ბის გამოჩენითა და, ამის საფუძველზე, მეუღლისათვის იმ თავისუფლების მინიჭებით, რომელსაც საკუთარი თავისთვის ვისურვებდით, ურთიერთშეთანხმება მიღწევადი ხდე-ბა.

      ზემოთ განხილულის საფუძველზე ისევე, როგორც პრობლემის ყველა ასპექტზე ყურა-დღების გამახვილებით, შეგვიძლია ვთქვათ, რომ მხოლოდ შინაგანი განვითარების გა-ნუწყვეტლობამ შეიძლება იხსნას ადამიანთა შორისი, და მათ შორის ქორწინებრივი, ურ-თიერთობა ნგრევისაგან!