საზოგადოების გარკეული ნაწილი   განათლების სფეროს აღიქვმს ჩვეული სტერეოტიპებით: განათლება - ეს არის ბაგა-ბაღი, სკოლა, უნიერსიტეტი (მოგვიანებით ახსენდებათ, რომ   არსებობს პროფესიული კოლეჯიც) და მიაჩნია, რომ მხოლოდ ფორმალური განათლების ეს სასწავლო დაწესებულებები სრულად ასახავენ ამ მნიშვნელოვან სოციალურ სფეროს. ამიტომაც არავის არ გვიკვირს, რომ სახელმწიფოს ფინანსური რესურსები და საკანონმდებლო აქტები (სახელმწიფო კანონები თუ უწყებრივი რეგულაციები)   ძირითადად მიმართულნი არიან მხოლოდ ფორმალური განათლებისაკენ, როგორც სოციალური პოლიტიკის განსაკუთრებული სფეროსკენ.  

ამერიკულმა არასამთავრობო ორგანიზაციამ „Social Progress Imperative“ გამოაქვეყნა კვლევა "ადამიანის განვითარების ინდექსი 2014“, რომელიც ითვალისწინებს   ე.წ. სოციალური კეთილდღეობის დონეს მთელს მსოფლიოში.                                                    ქვეყნის სოციალური განვითარების წარმატებულობა აღნიშნულ კვლევაში განისაზღვრება 56 ინდიკატორით, რომლებიც განაწილებულები არიან სამ ძირითად ჯგუფად.

რამდენიმე ხნის  წინ ლოს-ანჟელესში გამოიცა საკმაოდ თხელი წიგნი - „მერფის კანონები“ /ავტ. არტურ ბლოხი/.  წიგნს დიდი და ხმაურიანი წარმატება ერგო. მკითხველებმა „მერფის კანონი“უნივერსალურ ფილოსოფიურ პრინციპად მიიჩნიეს: „თუ რამე უსიამოვნება შეიძლება მოხდეს - ის მოხდება“, „გაიღიმეთ ... ხვალ  ხომ შესაძლოა უარესი მოხდეს“ . ანდაზურ თქმად ქცეულ ამ გამონათქვამებს საუბარში თუ სიტუაციის შეფასების დროს ამერიკელები ხშირად იყენებენ  როგორც ნეგატივისტის „ფიშკას“. მოდით ჩვენც განვსაჯოთ პოზიტიურ, თუ ნეგატიურ ხედვად მივიჩნევთ „მერფის ფილოსოფიას“.  

/როგორ მოვეპყროთ და როგორ ავღზარდოთ ისინი?/

აღნიშნული მასალა შეიძლება მივიჩნიოთ წინა  პუბლიკაციებით გამოწვეული არა ერთი მომართვის პასუხად: მიგვაჩნია, რომ ინდიგო და კრისტალურ ბავშვებთან ურთიერთობა მათ უპირობო მიღებასა და აღიარებას უნდა  ეფუძნებოდეს. ვფიქრობთ, რომ კომუნიკაციის ფორმულაც მარტივი და ყველასთვის გასაგებია: „დიახ“  -  ყოველგვარი წინასწარი „თუ...“, „ოღონდ...“, ან „მაგრამ...“ -ს გარეშე.  მიიღო და აღიარო - ნიშნავს სიყვარულს წმინდა სახით, ნებისმიერი მინარევისა და წინაპირობის გარეშე!  გვჯერა, რომ ბავშვებს ამგვარად თუ მოეპყრობით  - შედეგიც არ დააყოვნებს.

წინა პუბლიკაციაში უკვე გვქონდა საუბარი განსხვავებული თვისებების მქონე ინდიგო - ბავშვების შესახებ. არ გამოვრიცხავთ, რომ ზოგიერთ მკითხველს შესაძლოა გაუჩნდეს კითხვა: რატომ ვახდენთ ამ თემაზე ყურადღების აქცენტირებას? პასუხი მარტივია - უფროსო თაობავ, მშობლებო და პედაგოგებო, მიმოიხედეთ გარშემო, დააკვირდით ბავშვებს, უმცროს დებსა თუ ძმებს! ვერ ამჩნევთ - რამდენად განსხვავდებიან ისინი ჩვენგან  თავისი აზროვნებით, ქცევით, ღირებულებებითა და, თუ გნებავთ, ცხოვრების წესით, რომლის დამკვიდრებასაც ცდილობენ  ჩვეულის ნაცვლად?... როგორ მოვიქცეთ? თვალი გაუსწოროთ ამ რეალობას, თუ მოვიტყუოთ თავი - ვითომ არაფერი არ ხდება და ყველაფერი მხოლოდ მოცლილი ადამიანების ფანტაზიებია?

«ადამიანების 2 პროცენტი - აზროვნებს, 3 პროცენტი - ფიქრობს, რომ აზროვნებს, ხოლო 95 პროცენტს ურჩევნია მოკვდეს, ვიდრე იაზროვნოს» - ასეთი, სატირითა და გროტესკით გამჭვალული, მახვილი ფრაზით ბრიტანელმა მწერალმა, დრამატურგმა, და საზოგადოებრივმა მოღვაწემ, ნობელის პრემიის ლაურეატმა - ჯორჯ ბერნარდ შოუმ (George Bernard Shaw ) დაყო ადამიანები „გონიერებად“ და „უგუნურებად“.  

ინდიგო ბავშვების თაობაზე  გამოქვეყნებულმა წინა პუბლიკაციამ   მკითხველთა დიდი ინტერესი გამოიწვია. ამ კატეგორიის ბავშვების მშობლებისგან education.ge - ს მისამართით განმარტებისა და რჩევის მოთხოვნით არა ერთი წერილი შემოვიდა. იმავდროულად მშობელთა ნაწილი არ გამორიცხავს, რომ დევიანტური ქცევის ბავშვებთან  დაკავშირებით განათლების სისტემაში  დასახული ღონისძიებები ინდიგო ბავშვებსაც შეეხებიან და მრავალ გაუგებრობას წარმოშობენ, ვინაიდან ინდიგო ბავშვები არ ეტევიან ჩვეულ ჩარჩოში, ისინი განსხვავებული თვისებებითა და არა სტანდარტული ქცევით  ხასიათდებიან. მშობლები არ გამორიცხავენ, რომ მათ ინდიგო შვილებსაც იმავე საზომით მიუდგებიან და ეს გადაულახავ პრობლემებს შეუქმნით.  ამ ყველაფრის გათვალისწინებით გვსურს გაგაცნოთ სხვა და სხვა სპეციალისტის მოსაზრება,  მოგაწოდოთ შეხედულებები და რეკომენდაციები ინდიგო ბავშვებთან ურთიერთობისა და მათი აღზრდის თაობაზე.

სპეციალისტები გვარწმუნებენ, რომ დეპრესია თურმე მხოლოდ ჩვენი ეპოქის ნიშანი არ ყოფილა. ადამიანს ის უძველესი ხანიდან მოჰყვება. დეპრესიის მახასიათებლები აღწერილია ძველი ეგვიპტეს სამედიცინო ტრაქტატში, რომელიც ებერსის პაპირუსის სახელწოდებითაა ცნობილი. მის თანამედროვე განმარტებას დიდ წილად შეესატყვისება ძველ დროში შემოღებული ცნება - მელანქოლია, რომელიც ოთხ განწყობილებათა შორის ჰიპოკრატემაც დაასახელა.

შინ, თუ გარეთ, ოჯახში თუ მეგობართა წრეში სულ უფრო ხშირად გვესმის ფრაზები: „ღრმა დეპრესიაში ჩავარდი“, „ის - უმძიმეს დეპრესიაში იმყოფება“, ან „დეპრესიიდან ვერ გამოსულა“. ვფიქრობთ, რომ ტრანსპორტშიც, თუ ქუჩაში ადამიანის სახეზეც არაერთხელ  ამოგიკითხიათ დეპრესიის გამოსახულება? ალბათ იმაზეც გიფიქრიათ, რომ ჩვენს სამოსში მუქი ან დამთრგუნავი რუხი ფერების სიჭარბე  აგრეთვე მეტყველებს ადამიანების დეპრესიულ განწყობაზე ან დეპრესიისკენ მათ მიდრეკილებაზე?  თუ დაფიქრებულხართ - რა დგას ჩამოთვლილის უკან? რა იცით იმ მოვლენის შესახებ, რომელსაც დეპრესიას უწოდებენ?

საზოგადოების ნაწილს მიაჩნია, რომ მსოფლიოში განვითარებული გლობალური კრიზისების, ეკონომიკასა და სოციალურ სფეროში განვითარებული უარყოფითი ტენდენციების ფონზე ადამიანებში იმძლავრა პესიმიზმმა. იმავდროულად დიდი ხანია დამკვიდრებული მოსაზრება, რომ ოპტიმიზმი, ანუ პოზიტიური მსოფლმხედველობა არის ადამიანის ხასიათის დადებითი თვისება და ის წარმოადგენს წარმატებულობის, კეთილდღეობის, ჯანმრთელობის საწინდარს, ხოლო პესიმიზმი  -  უარყოფითი თვისებაა, რომელიც ვლინდება სამყაროს ნეგატივურად აღქმის, სიკეთის დაუნახაობის,  გამოუვალობის მუდმივი შეგრძნების, მომავლის მიმართ უიმედობის სახით და მას მხოლოდ დეპრესიისკენ მიჰყავს ადამიანი. შეიძლება დავეთანხმოთ მოსაზრებას,რომ პესიმიზმი მართლაც იქცა დღევანდელი რეალობის ნიშნად, მაგრამ რამდენად მავნეა საფუძვლიანი პესიმიზმი უსაფუძვლო ოპტიმიზმთან შედარებით? ერთმა იუმორისტმა ისიც აღნიშნა, რომ პესიმისტი -  იმედგაცრუებული ადამიანია, ხოლო ოპტიმისტი - საკმაოდ მაძღარი პესიმისტია.