ახლა ღამეა, ბნელა და ცივა.  ნიავი დაჰქრის , წვიმა სცრის ფრთხილად. ფანჯრის მინაზე აწვიმს და რაღაც დიდ სიცარიელეს ვგრძნობ გულსა და სულში. ტირილს მაგონებს წვიმა.  ტირილი, ეს ხომ ჩემი თანმდევი მეგობარია. მტკივა, მე გული , მაგრამ ვწერ. გარეთ წვიმა არ ჩერდება. სულში უსაზღვრო ტკივილია. მინდა ამოვთქვა , მინდა და იქნებ ამ ფურცლებმა რაღაც მაინც შემიმსუბუქოს. მას მაინც გავანდობ ჩემ გრძნობებს მისწრაფებებს, რომელიც ვფიქრობ, არავის ანაღვლებს, არავის აინტერესებს. იცით?.. მე მცივა, მაგრამ მცივა არა ისე, როგორც თქვენ, ადამიანებო. მე სულში მცივა, მე სული მტკივა. იცით?.. მე მინდა დღე , მაგრამ არა იმიტომ, რომ დღე ვერთობი, გარეთ გავდივარ და ვთამაშობ თქვენსავით. არა...მე მინდა დღე, რადგან ღამე ოთახში მარტოს მეშინია. ალბათ იფიქრებთ, ეს ვინ ყოფილა, ნეტა რისა ეშინიაო? განა მგელი შეჭამსო? მაგრამ შეცდებით, რადგან არ იცით , ვინ ვარ. მე ხომ უნარშეზღუდულს მეძახიან. ბევრი გულისხმიერი ადამიანია და არ გაგრძნობინებს, რომ შენ "განსაკუთრებული საჭიროების მქონე " ხარ, როგორც ამას ჩვენზე ამბობენ ხოლმე, მაგრამ ამ ადამიანების გარდაც არსებობენ სხვა ადამიანები. ისინი კი, ისინი...არ შეგიბრალებენ დაგანახვებენ თავის ნამდვილ სახეს და გვერდზე, რომ გაგივლიან , ისეთი თვალებით შემოგხედავენ, რომ სიტყვები ამას არ სჭირდება, სახე თვითონ მეტყველებს, რასაც ფიქრობენ და გულში ამბობენ. ამ დროს, რომ ჩაგახედათ ჩემს გულში, შეგზარავთ მისი სახე. ისეთი უბედური და დამცირებულია, რომ იმედის ნაპერწკალი არ ჩანს. რომ იცოდეთ, როგორ მტკივა, მე ეს მტკივა. სულიერ ტკივილს, ალბათ თქვენც მოგეხსენებათ, ძნელად თუ ეშველება. იცით?..მე დედა არ მყავს. არა, რა თქმა უნდა მყავს, მაგრამ ის ჩემს გვერდით არაა და არც მახსოვს, ის როგორია. ნეტავი მანახა ეს დიდი ნატვრა მაქვს. ხანდახან წარმოვიდგენ მის ლანდს, მაგრამ ვაი რომ ლანდში ვერ ვარჩევ სახეს. დეე... მაპატიე რა ?.. ძალიან გთხოვ, მაპატიე დეე,რომ მე ასეთი ვარ. ეს ხომ ჩემდაუნებურად მოხდა. მე ეს არ მინდოდა, მაგრამ განა ეს ჩემი ნებაა. ნეტავ იცოდე როგორ მენატრები არნახულო დედა. დეე... მე მამაც მენატრება. მე ხომ არც ის მინახავს,რაც თავი მახსოვს ამ აღსაზრდელ სახლში ვარ, მარტოდ მარტო და არავინ მაკითხავს. ნეტავ იცოდე როგორ ვწუხვარ. იქნებ ამის შემდეგ ერთხელ მაინც გენახე. ისევ ღამეა და ისევ ვწერ. ვწერ და თან მოჰყვება ჩემს ფურცელს ჩემი ცრემლების ანარეკლი, კალმისტარი ხელში მიკანკალებს და თითქოს გარემო ჩემს განცდას იზიარებს. ცა მოღრუბლულია და ისევ წვიმს, ჩემი გულიც დამძიმებულია, ეგრეთ წოდებული "ღრუბლით", რომელსაც სევდას ეძახიან.როგორ მინდა ჩემს გვერდითაც ვინმე იყოს, რომ იცოდეთ ,როგორ მინდა. მე სულ მარტო ვარ, გულში სიცარიელეს ვგრძნობ. ამ სიცარიელეს ვინ შემივსებს ? მოწყალე თვალები? არა, ცდებით. ამას ეს ვერ შემივსებს. მე რასაც ვგრძნობ, ეს ძნელი გასაგებია, არც გთხოვთ მიხვდეთ და გაიგოთ. მე უბრალოდ, მინდოდა მეთქვა, რადგან გულში არ მეტეოდა. ჩემს თავს რაც მჭირს ეს ბუნებაში არ არის, ეს მხოლოდ ხედვაშია. ახლა კი დავამთავრებ ჩემი ფიქრების წერას თავს. ალბათ უკვე თავიც მოგაწყინეთ...