სასკოლო რეფორმით დასახული ამოცანების წარმატებით რეალიზაციის ერთ-ერთ ძირითად პირობას წარმოადგენს ახალი პედაგოგიური ტექნოლოგიების შემოქმედებითად გამოყენება, რომელმაც  ხელი უნდა შეუწყოს სასწავლო-აღმზრდელობითი პროცესის შედეგობრიობის ამაღლებას.  

 თანამედროვე პედაგოგიკაში მართვის მეცნიერების პოზიციიდან ძლიერდება პედაგოგიური პროცესის კვლევის ტენდენცია. მეცნიერული მართვა რეალურია არა მხოლოდ ტექნიკასა  და წარმოებაში, არამედ სოციალური და მათ შორის პედაგოგიური სისტემებით მართვაშიც.  

ბოლო წლებში მეცნიერთა ინტერესი საგანმანათლებლო ინოვაციების მიმართ მკვეთრად მატულობს. თანამედროვე პერიოდშიPპედაგოგიკის ახალი დარგი ,,პედაგოგიური ინოვატიკა” იმყოფება ჩამოყალიბებისა და ემპირიული ძიების მდგომარეობაში, რომლის ყურადღების ცენტრშია პრობლემა პედაგოგიური სიახლის შექმნის შესახებ, მისი გამოყენება და პრაქტიკაში დანერგვა. მეცნიერი-პედაგოგები (ა. ანგელოვსკი, მ. კლარინი, ს. პოლიაკოვი, ა. ხუტორსკოი და სხვ.) ამუშავებენ პედაგოგიური ინოვატიკის არა მარტო თეორიულ კონსტრუქტებს, არამედ ცდილობენ გამოავლინონ და გააანალიზონ ახალშემონაღების საწინააღმდეგო და ხელისშემშლელი ფაქტორები. Gგასააზრებელ და გამოსაკვეთ ობიექტად გვევლინება ორი ტიპის ინოვაციური ფენომენი, პედაგოგიური ინოვატიკა და ინოვაციური პრაქტიკა (სწავლება, აღზრდა, კადრების მომზადება და სხვ). შეიქმნა მონოგრაფიული ხასიათის ნაშრომები, სადაც დასაბუთებულია პედაგოგიური ახალშემონაღების ტიპოლოგია, განხილულია მისი განვითარების სპეციფიკა და კანონზომიერებანი.  

 ცნობილი ჩინელი მოაზროვნე კონფუცი აღნიშნავდა: ,,ადამიანი, რომელსაც ძალუძს ძველი მეთოდით რაიმე სიახლის აღმოჩენა, ღირსია რომ ერქვას მასწავლებელი”. სიახლე, ახალშემონაღები ანუ ინოვაცია ეს არის ის ფენომენი, რომელსაც ყოველთვის ემყარებოდა საზოგადოებრივი პროგრესი. პირველად ინოვაცია ხმარებაში შემოვიდა საუკუნის წინ კულტუროლოგიასა და ლინგვისტიკაში. Fფაქტიურად ის იყო სხვადასხვა კულტურების დიფუზია, ე. ი. ერთი კულტურის ფენომენის არეალის შერწყმა მეორე კულტურულ ფენომენთან და ამის ნიადაგზე სრულიად ახალის წარმოშობა. რა თქმა უნდა, ეს ყალიბდებოდა როგორც ახალი ტრადიციული კულტურა იმასთან მიმართებაში რაც იყო. ასეთი ინოვაციური პროცესები შეიძლება განვმარტოთ როგორც მრავალი კულტურულ-საგანმანათლებლო მოღვაწეობის განვითარების ძირითადი ფაქტორი.

ამჟამად სახელმწიფო პოლიტიკაში აქცენტი კეთდება სტრუქტურის მოდერნიზაციასთან და განათლების შინაარსთან, მის მართვასთან, პედაგოგიური კადრების პროფესიონალიზმის ამაღლებასთან დაკავშირებული პრობლემების კარდინალურ გადაჭრასთან. სავსებით ნათელია, რომ ეს ყველაფერი შეუძლებელია მეცნიერული კვლევების ფრონტის გაფართოებისა და ინოვაციური დამუშავებების კომპლექსთან. ინოვაციები--განათლების განვითარების ფაქტორია. განათლების თეორიტიკოსები მას განიხილავენ როგორც საზოგადოებრივი პრაქტიკის დამოუკიდებელ ფორმას (საქმიანობას, ორგანიზაციის სტრუქტურებისა და მართვის მექანიზმების სისტემა), განსაკუთრებულ სოციალურ ინფრასტრუქტურას, რომლითაც გამსჭვალულია ყველა სხვა სოციალური სფეროები, რომელიც ერთის მხრივ უზრუნველყოფს საზოგადოებრივი ორგანიზმის მთლიანობას, ხოლო მეორე მხრივ-წარმოადგენს მისი ისტორიული განვითარების მძლავრ რესურსს.

განათლების თანამედროვე მდგომარეობა ხასიათდება მისი ორგანიზაციისათვის ახალი მიდგომების ძიებით. იდეოლოგიური მონოპოლიზმის წარსულში გადანაცვლებამ წარმოშვა სასწავლო დაწესებულებების მისწრაფება თვითმყოფადი საგანმანათლებლო სისტემების შესაქმნელად. სულ უფრო ხშირად ჩნდებიან საგანმანათლებლო დაწესებულებები, რომლებიც დაფუძნებულნი არიან აბსოლიტურად სხვაგვარ ორგანიზაციულ და კონცეპტუალურ პრინციპებზე, ვიდრე ეს იყო წარსულში გაბატონებული განათლების სისტემაში. თანამედროვე განათლებაში ლიდერობს ვარიანტულობის პრინციპი, რომელიც პედაგოგიურ კოლექტივებს საშუალებას აძლევს აირჩიონ და კონსტრუირება გაუკეთონ ნებისმიერი მოდელის სასწავლო პროცესს, საავტოროს ჩათვლით. განსაკუთრებულ ინტერესს იწვევს მრავალი პედაგოგის მისწრაფება--გამოიყენონ უახლესი საგანმანათლებლო ტექნოლოგიების შესაძლებლობები. ასევე, იზრდება ინტერესი უცხოური პედაგოგიური ინოვაციისადმი.

უკანასკნელ წლებში რიგ ქვეყნებში გაიზარდა ინტერესი პროფესიული სწავლების მეთოდიკის, როგორც პედაგოგიური ცოდნის დამოუკიდებელი განშტოების მიმართ. ეს გულისხმობს პედაგოგის საქმიანობის შესწავლისთვის საჭირო რეგულაციის სპეციალური საშუალებების კონსტრუირების, გამოყენების და განვითარების შესახებ პედაგოგიურ ცოდნას.

გლობალიზაციის პროცესში ჩვენს სამშობლოს ეძლევა საშუალება განათლების სფეროს განვითარების. გლობალიზაციის პროცესში ჩართვა მოგვცემს იმის შესაძლებლობას რომ შემოვიტანოთ და დავნერგოთ განვითარებული ეკონომიკის ქვეყნებში აპრობირებული მისაღები განათლების ფორმები, ტიპები, სახეები, საგანმანათლებლო პროგრამები, ტექნოლოგიები და ა. შ.

 დღეს პრაქტიკა, როგორც პედაგოგიური მეცნიერების ობიექტი, რთულ ტრანსფორმაციას განიცდის. როგორ ზემოქმედებს ეს მეცნიერებაზე?  პედაგოგიური მეცნიერება ალბათ აუცილებლად ჩამორჩება ცხოვრებას, თუ თეორიული და პრაქტიკული საქმიანობა ერთიანი სისტემით არ განვითარდება. ანუ, აუცილებელია პედაგოგიური თეორიის შესაძლებლობების პედაგოგიური სინამდვილის ასახვისა წინსწრების, პრაქტიკაზე მექანიზმების ზემოქმედების კვლევების თვალსაზრისით.

საქართველოს განათლების სისტემის ერთ-ერთი ძირითადი  ნაწილია -პროფესიული განათლება, მეთოდიკა. საქართველოში 90-იან წლებში, სამოქალაქო ომის, ეკონომიკის მკვეთრი დაცემის, პოლიტიკური და სოციალური არასტაბილურობის შედეგად პროფესიული სწავლების სისტემა არსებითად უმოქმედოდ დარჩა, რაც ძალიან ნეგატიურად აისახა მუშათა კვალიფიციური კადრების მომზადებაზე და მასობრივი პროფესიების მქონე მოსამსახურეებზე.